Sigrid Ik plant of zaai elk jaar wat groenten en fruit. Dit jaar was ik er laat mee begonnen, het was al mei ver voorbij. Mijn aardbeien doen het fantastisch dit jaar, ze blijven in junimodus: uitbreiden, geven, schenken… erg gul.
Ik hou van het planten, verzorgen, het me zorgen maken na eventuele verwaarlozing, de aarde, de bladluizen, och ja…
Maar meer nog vind ik het formidabel om elke dag herinnerd te worden aan het leven zelf, aan wat wij allemaal zijn en nodig hebben. In de planten zie ik ontkieming, groei, bloei, afsterven en opnieuw geboren worden. Ook wij kunnen niet eeuwig bloeien. Er moeten rustpunten zijn, herbronning, opnieuw verzamelen van krachten.
Ik zie de eerste herfst al in mijn bruidssluier en tussen mijn aardbeien. Blad dat zegt “Voor mij is ‘t goed geweest meiske”
Bijna tijd om te bestendigen. Het overzicht maken van wat verworven is. Die vruchten oogsten en er iets lekkers mee maken of zomaar opsnoepen onderweg naar de keuken.
Straks gaat de herfst ons tonen hoe goed het is de dode dingen los te laten.
