Blond geverfd en bakt koekjes

“Maar jij ligt zeker elke dag om 9 u in bed ?”

“In business werken, kan dat, als yogi?”

“Jij hebt geverfd haar. Je kan dus niet verlicht worden” (sic)

Nu ik het zo opschrijf lijkt het overdreven. Toch zijn dit conversaties van de afgelopen weken.

Je bent ofwel yogi en dus alternatief op blote voeten en dus niet bezig met je uiterlijk. Of je bent zakenvrouw, en dan denk je alleen maar aan succes en ga je over lijken. Of je bent ‘het vrouwtje’: toegewijd aan optutten, koekjes bakken en huiselijk zijn.

Niet een beetje van alles. Dat is niet duidelijk. Dat schept verwarring. Dat is niet meer voorspelbaar.

Ik ga naar de LIDL én naar de Bioplanet. De noten zijn heerlijk in de LIDL en te duur in de Bioplanet. Ik ben dol op lippenstift én op zonder make up lopen. Ik werk in een multinational, ben dol op onderhandelen en ik ben een yogi. Ik eet geen vlees maar zit wel op een schapenvel. Ik hou van mooie handtassen -en van weinig tralala. Ik kick op plannen en doelen maar ik ben een huisvrouw van erg bedenkelijk niveau. Ik ben tegen geweld en lees de griezeligste thrillers. Ik eet appelen én peren! Nu gij!

Het is heel menselijk en natuurlijk. Onze mind wil categoriseren, labellen, onderscheiden. Je ontkomt er bijna niet aan, ’t is een reflex die we allemaal hebben.

Het punt is dat etiketten doen verwijderen. Ze vergroten de kloof tussen mensen, tussen jezelf en de ander. Ik ben de zakenman die hier naast me op de Thalys emails schrijft. Ik ben de goed verzorgde vrouw iets verderop die haar nagels herfstrood lakt. Ik ben de jobstudent die stuntelig thee brengt. Ik ben die vluchteling die veiligheid verlangt voor mijn kinderen.

Ik ben de ander. De ander is mij.

De tijd is gekomen om dat te erkennen. Lotuseter of niet.