Oei, ik groei!

“What does not kill me, makes me stronger”.

Toen ik gevloerd was door een ongeval en niet zeker wist of ik nog ging kunnen lopen, zingen en springen, heeft die mantra me recht gehouden- en ik ben nochtans echt geen fan van de misogyne Nietzsche. Maar die éne zin. Alleen die zin.

Maar onlangs deed een boek (Absurde Overvloed) me twijfelen, zoals alle goede boeken.

Moet er in alles potentieel zitten? Moet alles een kans zijn? Een opportuniteit, iets met mogelijkheden? Groei, het dogma van de economie ook. We moeten groeien. Als mens moet je je ontwikkelen, ook dat is bijna een dwang: grijp je kans! Zie de mogelijkheden! De positieve psychologie heeft ervoor gezorgd dat we van het ‘ziektebeeld ‘ naar de ‘mogelijkheden’ zijn gegaan, en dat was ook nodig – de geestelijke gezondheidszorg heeft een lange geschiedenis van uitsluitend kijken naar wat er mis is met het menselijk functioneren – maar ze is daar soms erg ver in doorgeschoten.
Je hoort niet vaak over de hoeveelheid rouw in groeien. Hoeveel pijn en energie een transformatie kost. Hoe rauw het kan zijn.

Je kan niet groeien zonder afscheid te moeten nemen, te moéten kiezen, zonder pijn in elke scheut en spurt, het gaat niet zonder slag, niet zonder stoot.

Een rups wordt ook niet zomaar vlinder.

Afscheid van de kindertijd, zo rond uw veertiende. Het kriebelt overal, ge voelt iets veranderen. Het Lijf. Het Gezicht. De Blikken. Krijgt geen poppen meer, krijgt iets tussenin. Shoppen. Geld. Make-up, bij meisjes. Het kind in jou draagt korte rokjes. Je verliest: misschien te veel, te vroeg. Je krijgt: een inzicht: uw kinderen mogen kind zijn zolang ze willen.

Gaan studeren, “want ge zijt slim”: nu wordt het serieus. Hoe, wat? Serieus? Ik kom pas piepen. Shit zeg. Dat gaat rap. Je verliest: het zomaar wat aanmodderen. Je krijgt: doelgerichtheid, de kunst je eigen leven in te richten – zoals het bij je past. En uw eigen mening vooral.

Ge krijgt een kind: rouwen om het meisje, de vrouw die je was. Het leven dat je had: vrij zijn, kunnen kiezen wat je wil doen. De ruil? Was, plas, pijnlijke borsten, nachten alleen (heel invoelend beschreven in ‘Mijn baby lacht, nu ik nog‘ van Lieve Van Weddingen, ik wou dat ik dat toen wist), de whole shebang, en ondertussen werken. Je verliest: een onbevangenheid. Je krijgt: zoveel. Ik schreef dit anders niet.

Het tweede kind komt. Slechts een jaar later en je bent zo zwaar, het kind was zwaar, alles is zwaar, en donker ook -een depressie, dat komt hier niet meer goed, het komt goed, beter dan ooit, maar je verliest: een zekere naïviteit. Je krijgt: het vermogen om het te zien aankomen en een arsenaal aan wapens.

Trouble in Paradise. Een scheiding doemt aan de horizon. Je wordt wakker en denkt “Nee”. Weggaan. Wenen. Bang zijn voor uw kinderen, uw zelfbehoud, uw alles. Doorgaan. Weg wandelen. Rouwen. Zoveel rouw om wat niet meer is – ‘t is gedaan. Je verliest: het oneindige geloof in de romantisch-onmogelijke liefde. Je krijgt: een gezonde kijk op de dingen, en inzicht: een diep besef van hoe het nièt moet.

De liefde van uw leven vinden. Uzelf wentelen en “Ons” vieren. Uitbundig. Ons vijven, begot, zie ons. Maar alles is anders, voor altijd. Je verliest: het ongeschonden gezin. Je krijgt: jezelf terug.

Enzovoort.

Wij mensen zijn ‘bedraad’, gemaakt om te groeien als resultaat van ellende. Als je aan mensen vraagt “ben je doorheen iets moeilijks gegaan en ben je er aan de andere kant sterker en wijzer uitgekomen?” zegt de overgrote meerderheid: “ja” (uitvoerig onderzocht door psycholoog Anna Berardi van het Trauma Response Institute).

Hoe boor je het enorme potentieel aan transformatie in kleine en grotere trauma’s aan? De truc is het te zien, gewoon te weten dat er iets bestaat als ‘Post-traumatische groei’.  Als je wéét dat een gevoel van rouw een typische en normale reactie is op een ingrijpende gebeurtenis, dan is de respons vaak veerkracht en zelfs groei, waardoor de neerwaartse spiraal wordt gestopt.

Heel vaak leiden erg belastende gebeurtenissen tot persoonlijke en morele dilemma’s. Een existentiële crisis die je dwingt beslissingen te nemen: de fameuze splitsing in de weg. Welke weg neem je? Als je verlamd bent door angst zie je die wegen niet meer, en is er dus geen kans op groei.

Wat heeft dit met Kundalini Yoga te maken? Alles. Kundalini is een energie die slapend ligt aan de basis van je ruggengraat, en wanneer de Kundalini ontwaakt, gaat ze energiekanalen openen die geblokkeerd zijn door gebeurtenissen in je leven die niet verwerkt zijn en waardoor je levensenergie stagneert. Waardoor je ook geen mogelijkheden hebt om te groeien.

Kundalini Yoga helpt:

• Je angst die je verlamt in de ogen te kijken
• Duidelijk zien waar je naartoe moet
• Voelen. We zijn hier om te voelen.
• Grenzen stellen
• Je schaduwkant leren kennen en hem dus ontkrachten
• Je kracht vinden

Een beetje als zuurstof voor groei, persoonlijk en spiritueel.

Ik ben niet wie ik ben ondanks wat me overkomen is…ik ben wie ik ben dankzij wat er gebeurd is.

En dat verandert alles.