Veertig dagen groen: wat ik niet verwachtte (en toch kreeg)

 

Dag 40 van het groen dieet, tijd om terug te blikken. Ik heb veel recepten gepost – dat was het makkelijkste deel – maar wat doet dit nu allemaal voor de ziel? Of welke overtuigingen gaan aan het wankelen?

 
We zijn gemaakt om groen te eten

Deze 40 dagen bevestigden wat ik al wist maar nu aan den lijve ondervond: het zelfhelend vermogen van het lichaam is fenomenaal. Ik hoop vurig dat er meer aandacht komt voor voeding in de geneeskunde. Dokters leggen de eed van Hippokrates (400 vC!) af.  Deze zegt ondubbelzinnig:

• Ik zal diëetregels naar beste weten en vermogen aanwenden tot heil der zieken, nooit tot hun verderf of schade.
• En ook: “In welk huis ik ook binnentreed, ik zal er alleen binnengaan om de zieken te helpen”

Artsen worden niet (niet!) opgeleid in voeding. Ben je al eens naar de dokter geweest? Heeft zij of hij je ooit gevraagd naar je eetpatroon? Ik dacht het wel en ik hoop dat dit verandert. Voeding (en slaap) zijn het allerbelangrijkste, alles begint daar. Je kan nog uren yoga doen en voor de rest gebalanceerd leven, als je voeding niet goed is, forget it.

Eet veel groene bladgroente. Echt waar.

Het is een reis

In het begin was er hoofdpijn. Wat weerstand ook en vooral het aanpassen aan anderen was moeilijker dan ik dacht, er zijn immers ook vleeseters in huis (niet heel vaak, maar toch: vlees). Dus het leerde me flexibel te zijn als de dingen niet anders konden, en strikt te zijn als ik de keuze had. Dat vind ik een heel mooie les. Starre zelfdiscipline en intolerante principes eindigen soms waar de vrijheid van iemand anders begint, vind ik. Het was goed daar nog eens aan herinnerd te worden. Mijn man is vegetariër geworden en de kinderen zijn blij dat de groenfase over is. Ook ik snak naar andere kleuren en droomde gisteren van wortelen, maak dat mee.

…en reizen is soms moeilijk 
Dat had ik zeker onderschat. Als je op reis bent ben je afhankelijk van wat de omgeving je levert. Je kan wat appels en noten meezeulen en ik smokkelde ook weleens een paar avocado’s het vliegtuig op, maar je blijft beperkt. Veldsla vind je niet in een automaat in Rome. In het zakendistrict van Amsterdam kan je hoogstens met veel geluk een dramatisch hippe sapbar tegenkomen. Je kan je onmogelijk 100% aan dit strikte dieet houden als je veel moet reizen en wanneer andere mensen mee bepalen waar het eetgebeuren plaatsvindt. Dus ook een stuk de controle loslaten en erop vertrouwen dat het goed is. En de dag erna extra goed doen thuis, zo ben ik wel, ja :p

Dus ook zelfcompassie. Absoluut hetgene wat je eerst moet hebben voor je naar de ander kan kijken. Ik heb wat lessen in zelfcompassie geleerd en dat heeft me verrast.

Ik ben toch echt een mens 🙂

Hoe zijn we mens geworden? De homo erectus is er gekomen doordat we ons eten gingen koken. Ons brein ontwikkelde zich mede door het gekookte eten (!) (Check Catching Fire: How Cooking Made Us Human). We zijn de enige soort die haar eten kookt, meer nog, er vanalles mee verzint! Het is wat ons onderscheidt van alle andere dieren. Ik heb zo genoten van het koken. Scheurde recepten uit tijdschriften. Raakte geïnspireerd en inspireerde zelf. Verheugde me op het simpelweg aan mijn kookvuur staan en iets uit te proberen. In een ander leven open ik een vegan resto.

Beperking is soms nodig, moeite doen ook

Ik lees iets choquerend en triest: de verkoop van appelsienen begint geleidelijk te dalen omdat mensen geen zin meer hebben om ze te pellen (Metro, 2008)

We willen gemak. We hebben keuze te over. Zoveel keuze dat het ons verlamt.

Deze 40 dagen gaven mij vooral veel helderheid. Bewustzijn. Impulsiviteit verdween, ik kon niet gewoon achteloos een stuk Provolone (hmm) pakken en opeten. Ik moest iets maken om te eten of in een krop sla bijten, het was duidelijk. Het emotionele brein werd een beetje het zwijgen opgelegd. De prefrontale cortex kreeg meer ruimte: impulscontrole en langetermijndoelen huizen er.

Net zoals meditatie niet tot doel heeft extreme stilte en onverschilligheid te cultiveren, maar eerder bewustzijn, alertheid, een scherpe en doelgerichte helderheid.

Naarmate de dagen vorderden had ik steeds minder eten nodig. Dat maakt me uiterst nieuwsgierig naar meer, natuurlijk, maar we gaan niet dom experimenteren, zelfs al ben ik weetgraag.

Nog nooit hebben zo veel mensen zo veel zo graag gewild als nu. Het hedendaagse ego is niet te stuiten en wil zich niet laten temmen. Het is soms begerig, boos en onverzadigbaar. Deze ervaring ging daar stevig tegenin. Een beetje het ego temmen en mijn gulzigheid, ook, naar speciaal en spannend uitziend eten. Ik heb nu zin in heel gewone dingen, dagelijkse dingen: tomaten (ik ben dol op tomaten), aardappelen (ik hou van geroosterde aardappelen, met rozemarijn hmmm), bananen en aardbeien. Raar hé.

Het grootste geschenk van geluk is misschien niet zozeer het gevoel zelf als wel de bijhorende opwinding over de mogelijkheden.

De huisgenoten zijn blij

…dat het afgelopen is. Ze aten alle soepjes, salades en gekookt groen supergoed mee maar willen weer mijn zotte zelf dat met meer kleur kookt. Oudste dochter nam elke dag wel iets groen mee naar school (het kind sleepte meer potjes mee dan ik), maar zij weten precies dat het vandaag de laatste dag is, I rest my case.

Creativiteit

Deze had ik niet zien aankomen! Als een voorjaarse stortvloed kwamen er nieuwe ideeën naar mij. Ik moest verschillende keren rustig gaan zitten om ze allemaal op te schrijven. Ik ga ze nooit allemaal kunnen doen in dit kostbare leven, maar het geweldige gevoel dat het borrelt, bruist en zindert van leven diep binnenin mij wens ik iedereen toe. En het begon al na 3 dagen (hint hint).

Een dagboek bijhouden is gewoon goed

Dat geldt voor alles. Schrijf op wat je bezighoudt. Ik heb een doos vol dagboeken uit allerlei stadia uit mijn leven en het is fantastisch om aan het einde van de dag een balans op te maken, en om later te herlezen: patronen tekenen zich zo duidelijk af, het is alsof je je eigen psycholoog bent (Zie ook zelfcompassie).

Mijn Mama

Ik heb een nog dieper respect gekregen voor wat de aarde ons geeft. Hoe ze precies voortbrengt wat wij als mens nodig hebben, is niets anders dan miraculeus (maar ook wetenschappelijk te verklaren). Ik zag een documentaire over de verwoestende invloed van veeteelt op de aarde, het is walgelijk. Er is een shift in mijn bewustzijn gekomen. We mogen echt alleen maar nemen wat we nodig hebben.

Met wat honger is niets mis – of: instant gratificatie is niet goed

Ja, ik ben een paar keer ’s nachts wakker geworden van de honger! Dat is niet leuk. Maar ik ontdekte dat een beetje honger eigenlijk niet slecht is. Het houdt je erg scherp, je geest is niet afgeleid en je lichaam moet niet keihard werken om alle eten te verteren. Het leert je ook dat behoeften niet onmiddellijk moeten bevredigd worden. Het leert je volhouden. Het leert je nederig zijn. Rilke heeft dit mooi gezegd: ‘Mensen hebben voor elk probleem gemakkelijke oplossingen bedacht, en de gemakkelijke van de gemakkelijke. Toch is het duidelijk dat we ons moeten houden aan wat moeilijk is, ieder levend wezen houdt zich eraan vast’. Het wordt filosofisch.

Meer energie

Ik heb minder slaap nodig en doe meer yoga dan ooit tevoren. Dat is niet toevallig, mijn lichaam is zuiver en heeft weinig werk om dagelijks grote kuis te houden. Die energie kan ik aan andere dingen geven. Ik ben in mijn tuin gevlogen en heb meer gedaan dan andere jaren op een heel seizoen. Ik heb de afgelopen 40 dagen 10 boeken gelezen, ook. Geen idee wanneer ik dat deed, eigenlijk. Ik heb geen idee hoeveel ik weeg, ik weeg me al jaren niet meer. De kleren zitten losser. Mijn nagels zijn steviger. Mijn haar is erg gegroeid.

’t Is niet allemaal rozengeur!

Het slorpte veel aandacht op.”Is er nog genoeg groen in huis?”.

Na 30 dagen voelde ik veel weerstand tegen het foto’s maken van mijn eten want ik wou gewoon èten en met de familie aan tafel zitten. Het dagboek voelde soms als een taak. De logica ontging mij soms (wel watermeloen en geen banaaahaaaaààààn?!). Ik voelde me soms ongezellig in gezelschap, eten is iets sociaals en als je andere dingen eet dan de rest trekt dat aandacht die je niet wil. Ik wou de kinderen oranje, rood en paars geven. Ik wou versgebakken brood, alstublieft, met een goei laag hoeveboter. Ik heb teveel Tupperwarepotjes nu. Ik voelde me verlegen als mensen zeiden “Goed zo”, want het was nu ook niet zooo moeilijk, zeker in het grotere geheel der dingen, waar Echte Helden strijden.

Maar toch… ik heb met mezelf een afspraak voor 12 april 2017. En een 11-daagse voor Kerstmis.

Nu mag de zomer komen: haar lange dagen, haar buitenyoga, haar dorre gras, haar hevig licht.

Haar rood fruit 🙂

 

“Whoever you are: step out in to the evening
out of your living room, where everything is so known;
your house stands as the last thing before great space:
Whoever you are.”

Uit ‘Entrance’
door Rainer Maria Rilke