Het Jaar Nul

Vandaag beginnen de solden. Ben je klaar?

Nu kopen en in het najaar afdragen!
Het ìs al najaar denk ik

De 10 must haves voor jouw festivalzomer!
Zomers zijn niet meer gewoon zomer

De hotste IT-bags!
Dat heb ik eigenlijk nooit begrepen, dat ‘IT’, maar het is altijd Céline of Hermès denk ik en vaak Baguette, ik krijg daar honger van.
Het begon allemaal op 2 januari, exact 6 maanden geleden, toen iemand me vroeg of ik mee naar de solden ging. Ik moest even nadenken want ik winkel eigenlijk niet zo heel graag en al zeker niet met andere mensen. Ik kon niets bedenken wat ik nodig had en dus was het antwoord nee. Of ja… toch, eigenlijk, misschien, nu ge ’t zegt: zo’n donkerblauwe kasjmieren trui met V-hals staat me wel prachtig , maar die dingen zijn nooit in solden.

“Wat als ik nu eens een jaar lang geen nieuwe kleren of schoenen koop?”

Ik geloof niet in lang nadenken en ging dus een jaar lang geen schoenen en kleren kopen, hehe, dat was dat. Het experiment moest natuurlijk weer een naam hebben: Het Jaar 0 (Nul)
Dus: géén. Ook geen badkleding, laarzen, teenslippers, strandsjaal of wat dan ook, nul. Voor de veiligheid lichtte ik half lachend een paar collega’s en vriendinnen in die me gingen waarschuwen als ik voor de dag kwam als een zwerver.
Ik voelde mij op slag een beetje hip want je leest tegenwoordig wel vaker over het nieuwe minimalisme: alles weg en leven in een tuinhuisje met een koffieapparaat, een zitzak en een welgekozen boek. Onmogelijk met drie kinderen vrees ik.
Mijn verwachtingen waren anders: waanzinnig originele combinaties gingen ineens opduiken als magische, geniale invallen: didn’t happen. Sentimentele reünies met verloren gewaande topstukken? Ik ben 7 maanden geleden verhuisd en gaf toen veel weg dus nee. Of onthechte momenten waarin ik een diep besef zou krijgen dat het omhulsel niet telt: zelfs dat niet.
En nu zijn we 6 maanden verder. ’t Is een beetje een non-event,vrees ik, beste lezer, deze tussenstand van zaken. Er zijn geen magische dingen gebeurd. Het was zeer rustig en allicht is dat de magie, die leegheid, die rust: je moet het doen met wat er in de kast hangt, dat is de deal.
En dan blijkt dat ik eigenlijk heel veel heb, er is daar overvloed in die kast, genoeg voor jaren.

Alle reclame vloeit langs me heen, heerlijk, geen enkele dwang. Eerlijk is eerlijk, toch was die kaki jumpsuit in Rome erg mooi en zou hij mij zeker staan, maar niet nu.

Die vreemde zegen ook van beperkte opties: is mijn beslissing eenmaal genomen, dan komen er heel slimme psychologische processen op gang die de gevoelens ten opzichte van die keuze (niets kopen) versterken tegenover het alternatief (toch kopen). Dat is ‘cognitieve dissonantie’ voor de psychologiefans.

Geen spijtaankopen. Het is zoals een nieuw boek dat “zijn glans van potentieel een paar weken houdt en daarna verandert van een mogelijke drager van geheime kennis in een verplichting, een verwijt, een bron van gêne en schaamte” (Michael Foley).

Geen nieuw, meer, beter. En toch zie ik er gewoon als altijd heerlijk mezelf uit, ook in die schoenen van meerdere jaren oud en dat gebloemd wijd topje en daar heb ik er veel van, van gebloemde wijde topjes, teveel zegt mijn zus Lies, en zij kan het weten.

Het losmaken van de eindeloze reeks imaginaire behoeften, de niet-aflatende instant bevrediging die ons mensen soms het gevoel geeft dat we kinderen zijn die NU een tekort hebben en NU moeten geholpen worden.

De afwezigheid van verwachtingen die zoveel ruimte schept, er is geen leegte te vullen. En natuurlijk ontstonden er combi’s die ik nooit eerder had gezien. Nood maakt nu eenmaal creatief en ondertussen heb ik natuurlijk -toegegeven – chance dat het rotweer is, deze festivalzomer.

Behalve een intens gevoel van rust en vrijheid is er op deze eerste juli niet veel te melden over dit Jaar Nul. En toch, diepe rust en vrijheid…dat is toch niet niks.

Ik wens je een heerlijke vakantie.