Mirakelmorgen

Een artikel in het weekendmagazine van De Standaard: “Wekker om halfzes”.

Vroeg opstaan om een voorsprong te nemen op de dag, om efficiënt en productief te zijn, om controle te houden over de immer groeiende takenlijst. Administratie wegwerken. Vooropblijven. Trainen voor die marathon. Vlug, of ge loopt achter. Ge loopt nu al achter. Ratrace, baby.

Ik provoceer een beetje, ik vind het eigenlijk een goed artikel, er staat letterlijk:

“Niet alle uren van de dag zijn uit hetzelfde hout gesneden”

en dat is zo waar. Niet omdat, naar het schijnt, alle zogenaamde ‘Groten der Aarde’ heel vroeg opstaan en met weinig slaap toekomen, wel omdat een vroeg ochtendritueel zo waardevol is in een tijd waarin alles steeds sneller gaat en mensen het gevoel hebben de tijd achterna te rennen. Geen enkel moment meer te hebben waarin ze kunnen stilstaan, kunnen ‘zijn’. Geleefd worden, slechts voortgestuwd door wat er onvermijdelijk allemaal in een dag op een mens afkomt. Ik heb lang zo geleefd. Ik ben lang zo geleefd.

In Kundalini Yoga hoor je vaak over Morning Sadhana, de zogenaamde morning practice. Een volledige Aquarian Sadhana omvat 2.5 uur practice, af te ronden net voor de zon opkomt. In de zomer is dat inderdaad zeer goddelijk vroeg, in juni zelfs voor half drie. Dit zijn de ‘ambrosial hours’, de goddelijke uren, de uren van de nectar, de Amrit Vela.

Maar Sadhana betekent ook je dagelijkse spirituele praktijk, hoe lang of hoe kort en op elk tijdstip van de dag. Toch doe je die best ’s ochtends: hoe je je dag begint, is hoe je dag zal verlopen. De (vroege) ochtend is het roer van de dag. Is dat eerste moment lukraak, klakkeloos en doelloos, dan zet dat de toon voor de dag die komt. Voor mij is het onmisbaar geworden, de dagen dat ik door omstandigheden mijn ‘bottom line’, mijn minimumpractice niet kan doen zijn geen goede dagen voor de ziel. Mijn hele dag is anders, er is meer dwarrelend stof, het vloeit minder. Ik slof meer, er zit wat gevecht in alles.

Het gaat niet om efficiëntie en bijblijven, maar om een diep ‘waarom’, een buitengewoon dwingend ‘waarom’. Je weet waarom je heel vroeg of wat vroeger opstaat. In het Engels heet het zo mooi ‘a sense of purpose’, bijna onvertaalbaar. Een ‘gevoel van doel, zingeving’ komt dichtbij maar niet helemaal, eerder: ‘the longing of the soul’, een commitment aan jezelf. Het is zoveel: elke dag de tijd nemen om de mens te zijn, te worden die je in wezen bent, het is een reiniging van dat dwarrelstof en een overwinning op jezelf.

Vraagt dat toewijding en regelmaat? Ja.

Is die vroege ochtend altijd monter en energiek? Nee. Alle yogi’s weten dat en aanvaarden dat ook.

Moet je vroeger gaan slapen? Ja. Sommige dingen die erg de moeite waard zijn zijn niet noodzakelijk gemakkelijk.

Maar laat je ook niet afschrikken…een bewuste praktijk kan ook zijn dat je de tijd neemt om heel rustig en bewust te ontbijten. Om een dagboek bij te houden, een wandeling te maken, wat stretchoefeningen te doen, een stuk te lezen uit een inspirerend boek, creatief te zijn, te studeren. Het moeten ook geen uren zijn. Misschien kan je beginnen met 3 minuten mediteren op het tapijt in de living. Misschien neem je een koude douche en zing je een mantra. Wat is jouw bottom line, wat heb je minimum nodig? Niemand oordeelt, het is erg persoonlijk. Je geeft iets in de ochtend en krijgt het tienvoud terug gedurende de dag: dat is de yogische filosofie van de karma.

Maar je moet mij niet geloven (geloof nooit helemaal wat een teacher zegt). Je kan het wel zelf ervaren en voelen hoe jouw dag helemaal anders wordt en transformeert als je een ochtendpractice hebt. Daarna: hoe je hele leven verandert, hoe de tijd vloeibaarder wordt en zich veel meer naar jou lijkt te schikken.

Je hebt immers in de ochtend al tijd gegeven. De rest van de dag mag je ontvangen.