Sigrid Jij vertelde aan iemand dat mijn oudste dochter ‘het thuis was afgebold’
Ik voelde eerst verdriet, ze zit gewoon op kot… en wij zijn daaraan aan het wennen.
En dan probeerde ik mededogen: omdat jij jezelf zo weinig graag ziet
En jij zei dat in mijn yogales studenten na twee weken alle mantra’s moet kennen.
Ik voelde boosheid en de nood me te verdedigen want dat is niet waar – en wow! wie alle mantra’s kent, ik ben er na jaren nog mee bezig.
Daarna onderzocht ik empathie: want jij voelt de nood om te liegen, welke angst huist daar? Wat kan jij niet uitdrukken?
En jij daar verspreidde een misselijkmakend gerucht (dat hoeft hier niet geschreven)
Dat vond ik eerst zo heftig, maar daarna toch vooral spijtig voor jou: dat jij dit zo behoeft om je goed te voelen.
Roddels zijn vaak smeersel, ik weet dat wel. Vetstof om de vriendschap te oliën, te laten bollen, te onderhouden. Of om in de gunst te komen bij iemand. Maar voelde het echt zoet toen die leugens zich vormden op je lippen, als een schepje suiker die dan smelt tot caramel en het deeg van de vriendschap bindt? En voelde je je daarna goed? Goed zoet? Diep Verbonden? Of was het toch een zuur soort zoet? Zuurzoet, zoetzuur, afhaalchinees zoet? Koud geworden, ingedikt en smakeloos een tijdje later?
Je keel drukt uit wat er in je lichaam leeft. Of niet. Waarom spreek je kwaad? Ben je bang? Jaloers? Boos? Eenzaam? Wat wil jou dat vertellen? Durf jij daarnaar luisteren? Durf jij kijken in die donkere kelder, die schaduw bewust maken?
Misschien wil je zó graag verbinding dat er veel voor moet wijken, dat het reptielenbrein het voor het zeggen krijgt (geen verwijt: je oudste brein dat gewoon wil overleven, je instinct). Dat in die lagere chakra’s en de negative mind leven de enige manier lijkt om je te engageren.
Ach, ik weet het niet en jouw roddels zijn mijn zaken niet. Maar als je vastzit in vergelijken, concurreren en klagen word je klein, machteloos en nietig. Dat wens ik niet voor jou. Misschien doe je wel alle dagen of alle weken je yoga, maar ik denk dat er nog een beetje een weg te gaan is. Je woorden creëren een giftig krachtveld en als steeds meer mensen roddelen en diezelfde woorden verspreiden wordt die kracht steeds groter. Verdeeldheid is het resultaat. Wantrouwen. Een gapende kloof.
Maar eenheid is het pad naar yoga. Onafgescheidenheid. Waarheid.
Ga daar maar eens kijken, daar beneden, waar je niet graag komt. Stroop je mouwen op en pak je schop, het lijkt erger dan het is. Het is zelfs geen kwaad dat daar huist, het zijn gewoon die dingen die jij niet wil zien. Als je je eigen schaduwen niet wil gewaarworden, zal je dit als kwaad zien in anderen omdat de wereld buiten jou een reflectie is van je eigen innerlijk. En jouw woorden scheppen de wereld.
Ik stuur je veel licht en dank je om me te leren dat roddels sterven in de oren van de wijzen.
