Niet winterhard, madam

“Nee, madam, uw Eucalyptus is zéker niet winterhard”.

De verkoper in het tuincentrum kijkt me afwachtend aan.

“Okee, dank u”. Ik reken mijn voorjaarsbollen af.

Onderweg naar huis voel ik me als mijn Eucalyptus, misschien ben ik ook niet winterhard.

Ben ik zo sterk en stevig staand in de winter als in de zomer gelijk de felle Helleborus? Nee.

Of ronduit stralend, als Viburnum, die nog bloemen en bessen scoort bij 3 graden en een duistere Noordoostenwind? Ook niet. En ook geen Taxus, zij die doorheen seizoenen en eeuwig daarna nog donkergroen en vol is.

Misschien ben ik Oleander.

Ze verdraagt wel kou, en wind, dat ook, maar toch, zij overwintert graag. Zij heeft graag een doekje om zich heen. Zij winterslaapt een beetje, of beter: winterrust. Haar stroom op maat van het jaargetijde: zacht meanderend oleandersap. Niet lui, maar ook niet onstuimig. En geen geforceerde mest in haar diepe donkere winteraarde, daar groeit zij van en groeien in de winter is tegen haar natuur. Dan raakt zij uitgeput.

Zij is toch eerder winterzacht.