Is uw batterij opgeladen?

Ik heb het altijd een vreemde metafoor gevonden: de mens als batterij die moet opgeladen worden. Wanneer is dat beeld eigenlijk ontstaan?

Misschien sinds Descartes met zijn ‘l’homme machine’. Of de industriële revolutie. Of begin jaren ’80, toen we begonnen te spreken van ‘human resources’: de mens als oogstproduct?

Ik voelde het goed toen ik vakantie had in juli. Ik kan me makkelijk en goed ontspannen, er was ook gedurende het jaar genoeg tijd geweest voor ontspanning. Vond ik.
Maar het virusgebeuren en het leed van mensen maakten dat mijn botten zwaar voelden. Mijn armen stroever van het omarmen van alles wat zich aandiende. Mijn longen moe van leven te blazen in daar waar weinig leven meer was.

Het eerste deel van die vakantie, daar was niks ‘hup, opladen en weer voort’ aan.

Dat was een kronkelig heen & weer tussen spanning en ontspanning, dat was:

ruimte maken, opruimen
me een beetje ontspannen voelen & toch weer niet
vitaliteit! en dan vermoeidheid  
contractie en expansie
ik ben in het hier en nu – nee, toch niet helemaal
overgave aan wat is. weerstand tegen wat is
het hoofd eens helemaal nièt koel moeten houden!
slingeren en vooral bereid om te slingeren
steeds meer regulatie
integratie en dan,
…dàn pas: de diepste ontspanning.

Het soort waar plots een leegte is, zo’n vruchtbare leegte van waaruit ik nu opnieuw het leven ten volle kan leven.

Mijn God, wat was daar tijd voor nodig. En vooral: een magische samenwerking tussen alles!

Wij laden niet op zoals een toestel dat doet. Een toestel steek je in het stopcontact en klaar. Het functioneert prima als alle onderdelen in de juiste mechanische relatie staan.
Een mens is zoveel complexer.

Een magisch, ritmisch, fluctuerend organisme.
Een universum op onszelf.
Alles intrinsiek gerelateerd aan alles.

Zo ken ik geen enkel apparaat.