Sigrid Hoe meer je verlangt, hoe minder spiritueel je bent.
En hoe meer je spiritueel groeit, hoe minder je zal verlangen.
Dat hoor of lees ik soms. Volgens deze logica moeten de echte & oprechte yogi’s ernaar streven zich los te maken van alle verlangens. Om dan op een mooie dag op het punt te komen helemaal niets meer te willen*.
Klopt dat?
Waarom lees jij deze blog? Het antwoord is natuurlijk verlangen: je wilde iets!
Dus verlangen is goed? Ja.
Maar met een twist: welk verlangen komt voort uit een krachtige drang van je diepste wezen? Wat trekt als de zwaartekracht? Wat voelt als een compleet natuurlijke energie? En wat is eerder een zucht, hunkering, opwelling en honger naar?
Er is dus een verschil. Maar hoe ken je het verschil?
Meditatie helpt, omdat de beoefening van meditatie je zelfbewustzijn leert.
Je gaat naar binnen, je verbindt met jezelf, en dan:
wordt wat je écht verlangt datgene wat je spirit wil dat je nastreeft
(lees nog maar eens)
Je zet verlangen in om je ziel te dienen.
“Waar verlangt mijn ziel écht naar” is dan misschien wel de belangrijkste vraag van je leven.
Want durven en doen waar je ziel naar verlangt, dat is echt leven.
En dan wordt alles plots ook eenvoudiger. Kiezen simpel. Nee zeggen gemakkelijk.
Zo leidt verlangen uiteindelijk naar de vrijheid van verlangeloosheid.
Ik weet niet zeker of dat Nederlands is, maar zalig is het zeker.
*verlangen naar geen verlangen is natuurlijk evenzeer verlangen
